Naa zèèk in de wèèr geròkt durdèk op den Heuvel zèè wiste kèèke, mar daor ginne lindenbôom mir zaag staon. 

“Lopte èfkes meej”, hak teege Annas gezeej, mar die zi: “ik blèèf tèùs, want ik gao nie meej hil dieje strêûp kènder de stad in; daor wòrde allêen mar muug van. 

Èn ik dènk dèt oover en uurke begient te rèègene. De waas hangt nòg bèùte, dus moet ik oppaase dèttie nie wir leekende nat wòrt. Aanders krèèg ik em nôot drêûg.” 

In plòts van meej ons Anna zèèk mar meej de pèrrepluu gegaon, want onder den bôom kos ik nie mir schèùle. Die han ze opgerömd; ge zaagt er niks mir van. Mar ik vèèn et wèl sund, vural omdèt bild van Willem II ok nòg in de schonmaok is.

Ik kwaam in den donkere wir tèùs. “De pestoor is gewist”, zi Annas. “Hij is pas ten goeje wèg. Wès dè tòch en frêet bòske. Hij heej geholpe meej de waas binne te haole: de blèèn stonde op zen haande”. 

Dees ist.