Men hèndje
Gif ze mar en hèndje, zi ons moeder teege mèn. We stonnen op den hoek van et stròtje te kèèke nòr de soldaote die de stad in trokke. Mar dè hèndje wier nie òngevat. Die kèèrels waare vus te muug. Mèn pòlleke sloeg iedere keer teegen ene schaawer asser wir êene vurbijkwaam. Ik snapte der ok gin flèùt van, dè al die meense zôo wèèd öt der dak ginge. Ik bèn laoter meej onze paa in et stuultje veur op de fiets dur de stad gereeje. In alle straote zaage we meense meej van die rôoje kòppe hòssen èn springe van jewèlste. Al gaaw dòrnao kwaame der bij onzen oopaa Tommies in hèùs. Dè gaaf wèl wè malleure mar tòch ok veul leut, hurre. Êen van die kèèrels heej mèn nog rum gevoejerd toen ik de kinkhoest hò. Mènne smaok vur den draank is nôot mir oovergegaon. Èn ak ene tòffeej eet, dan ziek aatij wir et laagend snèùt van Jim, zôo hietenie. Die bròcht die snuupkes vur mèn meej, in zen berèt. Men irste tandjes zèn daor ok nie beeter van gewòrre.
Dès wè mèn nòg heugt van de bevrijding. Sisteg jaor geleeje isset al wir. Waor blèèft de tèèd! Ik waar toen mar amper tweej jaor, mar tòch vuul ik dè botsende hèndje nòg aatij. Jim zal naa wèl rèùm oover de taageteg zèèn, assie teminste nòg lèèft. Zottie nòg veul tòffeejs ötgedild hèbbe, laoter òn zèn èège kènder meschient daor in Schòtland? Òf leetie èrgeraand in ons laand òf daor gienderwèèd oover de Dötse grèns onder zonne gèève witte stêen? Gòd wit hoe rap zen ènd al gekoomen is nòdèttie wir oppenuut vur ons is gòn vèèchte. Ik hoop, jè ik gelêûf alzelèève dètter dan meej de hèrdènking en klèèn kèènd es meej zen hèndje oover zene zèèrk strèkt èn der dan en schôon bluumke bij leej.
De door Hans Hessels voorgelezen versie:
|
Dikteejs >