Gao tòch slaope!

Ons vrouw zeej giesterenaovend:
‘Knilles, wè zèède wir in de wèèr!’
Mar ik laag in ons bèd te blaojere
in mene Tilbörgse diksjenèèr.

Ik laas van knèènekôoj èn pèèrdebrôod,
van strèùf èn strêûp èn van spenòzzie,
van kaojeghèd, van goeje klôot
èn van gelanders in mene gròzzie.

Wè drêûgklôot was, dè wies ik wèl
èn nòrrèècht ok èn fèrmesjèl
mar iets as vèllekesblôoterij
òf fòllievaawer, vietempeu òf bakketèl
daor laas ik ok den ötlèg bij.

Toen ik wè woorde hardop ötspraak
zeej ons vrouw: ‘Ge zèèt goed gèk.’
Mar ik dòcht, lòt heur mar dènke.
Iedere koekwous zen gebrèk.

Mar toen ik zeej: ‘Vrouw, moete heure,
wèn schôon woord wir: gòlliepaope.’
Toen draajde ze derèègen um
èn zisse: ‘Knilles, gao tòch slaope.’

Umdèsse blêef schèène dikket licht èùt.
‘Haawt oewe trul tòch, saawelèèr.’
Èn ik sloeg êenen èèrm om ons vrouw
èn den aanderen om mene diksjenèèr.

Dikteej Tilbörgse taol, 2015 ©Erik van Os