Tilburgs is gin gemakke taol. Mèn irste mèdje kwaam öt en dörpke èrgeraand in den Bèls. Et waar en verèkkes schôon mèdje. Onze paa waar tevreeje. “Ge moeter ok meej vur de kraome langs kunne,” zittie. Mar et sloeg rap om. Et mèske begrêep nèt zoveul vannet Tilburgs as en koej van kaajbaande.
Op de kèrmes zeej ik ene keer: “Sjoert daor, den hooggaatie, gaoder meej in?” Dè tietaaj kêek mèn aon òf dèk appetjoek waar. “Dè hiet en ‘reuzenrad’, zisse”. Toen hakket himmòl meej der geschoote. “Opgesoodemieterd èn meej gang. Wie heeter naa verstaand van kèrmese: gij òf ikke? Nie dan? Naa dan! Houdoe èn bedankt ooleej, ooleej!”

Naa moek zèggen dè Tilburgers ok mar aorege meense zèn. Goej vòlk, mar raaw. Nimt naa mènne naom. Ik hiet òffiesjêel ‘Raymond’ èn men zus hiet ‘Melanie’. Ge meugt drie keere raojen hoe onze paa èn ons moeder ons noemde. Ik waar ‘onze Raajmond’ èn men zus waar ‘ons Meelaan’. Verdomd ast nie verèkt. Wie gifter zen kènder naa Fraanse naomen om ze meej de geborte meepesaant innet Tilburgs te vertaole. Omdègge aanders oewe tong brikt agge ze wilt ötspreeke?
Nòdderaand begrêep ik dè dè ok de reeje waar wörrom onze paa ok aatij gewoon “Eej!” riep assie mèn moes hèbbe.

Mar et aoregste is wèl de Tilburgse gremaotieka. As ons moeder mèn bèlt, zeej se: “Meej ons mam.” Nie: “Meej mèn”, òf: “Meej jöllie mam”, mar: “Meej ons mam.” Tis taolkundeg zo krom as enen hoepel.
Mar tòch vèènek et wèl fèèn. ‘Ons’ betêekent dè we bij mekaare heure, as femielie. Dus maaget en onske meer zèèn? “Jao hor, mam”.

© Kluun, 2018

De door Hans Hessels voorgelezen versie: